Η Μεγάλη Εορτή της Πεντηκοστής

Δύο είναι οι μεγαλύτερες εορτές του χριστιανισμού στις οποίες πανηγυρίζουν τα ουράνια και τα επίγεια. Χωρίς τις εορτές αυτές δεν έχει κανένα νόημα η ζωή, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο λυτρωμός του ανθρωπίνου γένους.
Η μία είναι η πρώτη και μεγάλη, η βασιλίς και κυρία, και εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων κατά την οποία εορτάζεται το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου.
Η δεύτερη μεγάλη εορτή είναι η της Πεντηκοστής κατά την οποία εορτάζεται το επίσης μέγα γεγονός της καθόδου του Πνεύματος του Αγίου.
Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατήλθε εν πυρίναις γλώσσαις επί των κεφαλών των μαθητών του Κυρίου, απεδείχθηκε από τις ενέργειες των διαφόρων χαρισμάτων στους πιστούς, ότι πράγματι είναι το τρίτο πρόσωπο της θεότητας.
Έκτοτε παραμένει στην Εκκλησία ,την οποία διακυβερνά, καθοδηγεί και κατευθύνει. Και όταν λέμε Εκκλησία δεν εννοούμε τους τοίχους, αλλά τους πιστούς, είτε κληρικοί είναι είτε λαϊκοί. Αυτοί αποτελούν την ζώσα Εκκλησία του Χριστού.
Με τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεταδίδεται το Πνεύμα το Άγιο στους πιστούς. Κατά την ιεροτελεστία του Αγίου Βαπτίσματος κατέρχεται η χάρις του Παναγίου Πνεύματος επί του βαπτιζόμενου. Απόδειξις τούτου είναι ότι ο ιερεύς λαμβάνει το νήπιο στα χέρια του και ενώ στέκεται στην ωραία Πύλη λέγει: 

«Εβαπτίσθης, εμυρώθης, ηγιάσθης έλαβες Πνεύμα Άγιον».
Στη συνέχεια η Εκκλησία μας ενισχύει το Πνεύμα το Άγιο στο νήπιο δια της Θείας Κοινωνίας, η οποία είναι Σώμα και Αίμα Κυρίου και κατά συνέπεια Θεός. Γι’ αυτό μετά την Θεία Μετάληψη ψάλλει ο δεξιός χορός :

«είδομεν το φώς το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον».

Τι είναι όμως το Πνεύμα το Άγιον;

Το Πνεύμα το Άγιον σαν Θεός, σύμφωνα με το γραφικό Εκκλησιαστικό μας πνεύμα, είναι σοφία, είναι σύνεση, είναι γνώση, είναι αλήθεια, είναι αγάπη, είναι σωτηρία, είναι ζωή αιώνιος, νοερόν ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και Θεοποιούν.
Το Πνεύμα το Άγιο θεοποιεί τον άνθρωπο, αφού πρώτα αγιάσει δια του Μεγάλου Αγιασμού της Εκκλησίας τον υλικό παράγοντα, τον οποίο χρησιμοποιεί για την συντήρησή του o άνθρωπος στον παρόντα κόσμο, μετά καθαίρει τα πταίσματα δηλ. καθαρίζει τον άνθρωπο από τα ελαττώματα, από τις κακίες και πονηριές αντικαθιστώντας τον χώρο των ελαττωμάτων με τα χαρίσματα και τους καρπούς του.
Την ημέρα της Πεντηκοστής οι χοροί ψάλουν κατά την ώρα της θείας λειτουργίας μεταξύ των άλλων και το ακόλουθο τροπάριο «το Πνεύμα το Άγιον ην μεν αεί και έστι και έσται». Το Πνεύμα το Άγιο είναι πάντοτε, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει «Ούτε αρξάμενον, ούτε παυσόμενον» δεν υπήρξε εποχή κατά την οποία να μην ήταν, ούτε θα έλθει καιρός όπου θα παύση να υπάρχει. «Άλλ’ αεί Πατρί και Υιώ συντεταγμένον και συναριθμούμενον». Αλλά πάντοτε είναι στην αυτή τάξη και στην αυτή θέσι με τον Πατέρα και τον Υιό.
Ο Πατήρ , ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο αποτελούν οι ΤΡΕΙΣ τον ΈΝΑΝ και μόνο Τριαδικό Θεό.
«Ζωή και ζωοποιούν» είναι μια αόρατη δύναμη διάχυτος σε ολόκληρο το σύμπαν , όμως δύναμη ζώσα ,είναι η μόνη δύναμη, η οποία χορηγεί την ζωή.
«Φως και φωτός χορηγόν» όπως το ηλεκτρικό ρεύμα είναι μία αόρατη φυσική δύναμη, όμως τεραστίας δυνάμεως , ώστε να δύναται να κινή κολοσσιαίες μηχανές και να ηλεκτροφωτίζει μεγαλουπόλεις παρομοίως και το Πνεύμα του Θεού είναι πνευματικό φως και φωτίζει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και διαλύει τα σκότη των παθών που έχει δημιουργήσει η αμαρτία.
«Αυτάγαθον και πηγή αγαθότητος» το Πνεύμα το Άγιο είναι η πηγή παντός αγαθού, υλικού και πνευματικού, αλλά κυρίως είναι αυτούσιο της αγαθότητος, είναι η πιο αγαθή οντότητα στο άπειρο για αυτό και δεν συγχωρείται κανείς αν το βλασφημήσει.
«ός δ’ αν είπη κατά του πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. Ιβ’ 32)
«Δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται» Διά του Αγίου Πνεύματος γνωρίζεται ο θεός πατέρας. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία ανωτέρα δύναμη , η οποία ονομάζεται θεός αλλά όμως δεν γνωρίζουν τι είναι θεός. Δια Πνεύματος Αγίου γίνεται αυτή η γνωριμία με τον θεό.
Η δύναμη αυτή η υπερφυσική , φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο με τον θεό και αφού προηγηθεί ο καθαρισμός και ιδρυθεί η βασιλεία του θεού εντός του ανθρώπου, τον καθιστά παιδί του θεού–πατέρα, όμοιο προς αυτόν. Και όπως συμβαίνει με τον φυσικό πατέρα στον οποίο ομοιάζουν τα παιδιά του , ωσαύτως λοιπόν και τα παιδιά του θεού πρέπει να του μοιάζουν στον χαρακτήρα επειδή είναι βγαλμένα από την σάρκα του, από το Πνεύμα του το Άγιον. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η γνωριμία με τον θεό.

«Και υιός δοξάζεται» Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να πει «Κύριον Ιησού» παρά μόνο δια του Αγίου Πνεύματος. Και εφόσον δεν δύναται ο άνθρωπος να ονομαση Κύριον τον Χριστον παρά μόνο διά του Αγίου Πνεύματος ,απείρως περισσότερο δεν μπορεί να τον δοξάσει ει μη δια του Πνεύματος του Αγίου. Ο Χριστός δοξάζεται ουσιωδώς δια των καλών έργων και της ενάρετου ζωής, που σε αυτά μας ωθεί και είναι συνεργός το Πνεύμα το Άγιο.
«Και παρα πάντων γινωσκεται». Δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο γνωρίζεται μόνο από εκείνους οι οποίοι συνδέθηκαν μαζί του δια της Εκκλησίας (συμμετοχή στα μυστήρια) το οποίο και πραγματοποιεί την κατά Χριστό ζωή. Ο άνθρωπος λοιπόν ξέρει τον εαυτόν του. Ξέρει ποιος ήταν πριν να μετανοήση και ξέρει και ποιος είναι τώρα.
«Μια δύναμις, μια σύναξις, μια προσκύνησις της Αγίας Τριάδος». 
Από τα τρία πρόσωπα της θεότητας εξέρχεται η ίδια αυτή δύναμη, η δημιουργήσασα τον κόσμο και η διαμορφώνουσα χαρακτήρες στους ανθρώπους.
Γνωρίζουμε ότι η Ιουδαϊκή και η Μωαμεθανική θρησκεία είναι και αυτές θρησκείες του ενός θεϊκού προσώπου (Μονοθεϊστικές).
Καμιά όμως θρησκεία από αυτές και από τις υπόλοιπες θρησκείες του κόσμου δεν λειτούργησε ειδικά και συγκεκριμένα για την λύτρωση του ανθρώπου, όσο η θρησκεία του Τριαδικού Θεού, η οποία έδωσε τον απόλυτο ηθικό νόμο, τον νόμο της αγάπης και πέρα των ανθρωπίνων κατασκευασμάτων, χωρίς περιορισμούς σε ομάδες και σε κοινωνίες ανθρώπων.
Στόχος του Τριαδικού Θεού στον κόσμο είναι η σωτηρία του ανθρώπου και η θεοποίηση αυτού.
«Μία σύναξις, μια προσκύνησις της Αγίας Τριάδος». 
Δεν μπορούμε να προσκυνήσουμε χωριστά το ένα πρόσωπο, βέβαια έχουμε το δικαίωμα και το κάνουμε, αλλά η προσκύνηση μεταφέρεται υπερφυσικά και στα τρία πρόσωπα συγχρόνως. Αυτό είναι το τροπάριο της Πεντηκοστής που μας φανερώνει τι είναι το Πνεύμα το Άγιο και τι θησαυρούς παρέχει στον άνθρωπο.
Οι θησαυροί του Πνεύματος είναι άπειροι δεν τους χωρά η γη και ο ουρανός , όλοι οι θησαυροί όμως συγκεφαλαιούνται στην αγάπη και βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.
Είναι αποθηκευμένοι δια μέσου των αιώνων στο εκκλησιαστικό οικοδόμημα του θεού. Όμως, δυστυχώς ,αγνοούνται από τους περισσότερους ανθρώπους, για τον λόγο, ότι οι ζωογόνοι θησαυροί παρέχοντες πλουσίως τους χυμούς της ζωής στον άνθρωπο, επεσκιάσθησαν από το υλιστικό καθεστώς και την τάση γενικώς που επικρατεί στους ανθρώπους στην απόκτηση υλικών θησαυρών. Όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι και στην επιδίωξη αυτή στρέφονται κατά κανόνα ο ένας εναντίον του άλλου, δημιουργούντες με αυτόν τον τρόπο δεινά και αντιξοότητες στον κόσμο. Ο φυσικός πλούτος παρέχει λίγη πρόσκαιρη απόλαυση αλλά παρέχει επί του ασφαλούς την φθορά και τον θάνατο. 

Τι θα ωφεληθώ αν κερδίσω τον κόσμο και ζημιωθώ την ψυχή μου; 
Εάν όλος ο κόσμος είναι υπό την εξουσία μου, μπορώ να φάω και να πιώ και να ενδυθώ περισσότερο από ότι χρειάζεται ο οργανισμός μου;
Βεβαίως όχι και εάν έπειτα από λίγα λεπτά δεν υπάρχω στην ζωή σε τι θα με ωφελήσει ο κόσμος όλος;

Η αγάπη είναι οι θησαυροί του ουρανού και της γης, εκεί όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει ουδεμία ανάγκη, εκεί είναι ο θεός, εκεί που υπάρχει η αγνή αγάπη, όχι η αγάπη των φυσικών πραγμάτων και του έρωτα, αλλά η αγάπη του θεού η οποία«....... ου ζηλοί, ........ ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει ( Ά κορ. ιγ’ 49).

Στο περιβάλλον εκείνο στο οποίο υπάρχει η αγάπη αυτή του θεού, είτε οικογένεια είναι ή κοινωνία ή λαός, είναι πανευτυχές. Ο πνευματικός αυτός πλούτος αξιοποιεί και τον υλικό και παρέχει επί του ασφαλούς μακροζωία η οποία προέρχεται από την χαρά και την αγαλλίαση.Η αγάπη είναι ο θεός , η αγάπη είναι η σωτηρία, η αγάπη είναι η ζωή!

Στην αγάπη πλουτίσατε!!!

Με τις καλύτερες ευχές μου να γίνουμε όλοι αγάπη!

Γένοιτο Αμήν!